Lezing Oude Testament: 2 Koningen 2: 1-15,
Evangelielezing: Lucas 24: 49-53,
De afgelopen week heb ik in verschillende bijeenkomsten, vergaderingen gevraagd wat Hemelvaart voor ons betekent.
En er klonken verschillende antwoorden.
Dat Jezus verhoogd wordt, tot koningschap, voortaan als koning regeert, zittend aan de rechterhand van God, zoals de geloofsbelijdenis dat bezingt.
Of, een andere gedachte: dat Jezus juist als een priester zijn leerlingen zegent.
En, nog een mooie gedachte, dat Jezus, zijn boodschap, vanaf zijn hemelvaart, universeel, wereldwijd beschikbaar is.
Niet alleen meer voor zijn leerlingen en volgelingen, voor de mensen in Israël,
maar wereldwijd, voor alle mensen.
Allemaal mooie gedachten.
Maar de afgelopen dagen drong zich bij mij ook vooral de vraag op:
wat is de betekenis van Hemelvaart in ons leven nu, in de tijd, de situatie in de wereld van vandaag de dag?
Hoe kunnen we er nu, in de onrustige tijd waarin wij leven, er troost, bemoediging, inspiratie in vinden?
Om staande, en gaande, en hoopvol te blijven, te midden van alles wat vanuit de wereld in media en nieuwsberichten op ons af komt.
Jezus die afscheid neemt van zijn leerlingen, van hen weggaat en wordt opgenomen in de hemel.
De leerlingen, die volgens de vertelling van Handelingen 1, naar de hemel blijven staren.
Alleen achterblijven, verlaten.
Of, met de naam van komende zondag ‘Wezenzondag’: verweesd,
al is dat naar de woorden van Jezus ‘ik zal jullie níet als wezen achterlaten’.
Verweesd, alleen.
Een gevoel dat herkenbaar kan zijn, juist in deze tijd.
Voelen wij ons niet ook vaak ‘verweesd’ in de wereld van vandaag de dag?
Aan ons lot, of eigenlijk nog meer: aan de grillen van de huidige machthebbers en wereldleiders overgelaten.
Dat je als het ware ook naar de hemel staart: waar is God?
Natuurlijk: het hemelvaartverhaal vertelt prachtige dingen:
Jezus’ koningschap en belofte van Gods koninkrijk.
Jezus die zegenend van de leerlingen weggaat.
En de komst van de heilige Geest belooft, zoals we volgende week met Pinksteren vieren.
Maar kunnen we daaruit en daarin, voor nú, voor ons leven nú,
de ‘grote vreugde’ voelen zoals Lucas vertelt van de leerlingen als ze teruggaan naar Jeruzalem.
Vreugde, niet alleen voor later, de toekomst van Gods Koninkrijk, of voor het leven na dit leven.
Maar voor ons leven nú van iedere dag, met al die grote problemen en conflicten die er in de wereld zijn.
Met de mensonterende tafrelen van vernietigingen, de beelden van wanhopig, hongerende kinderen, die we dagelijks kunnen zien – als we tenminste nog willen en durven kijken.
En misschien zijn er in je eigen, persoonlijke leven zorgen, verdriet, pijnlijke breuken of conflict.
Kunnen we dan toch óok die ‘grote vreugde’ voelen en daaruit leven, zoals verteld wordt van de leerlingen na het afscheid van Jezus.
En: Wat is dan ‘die grote vreugde’?
Vreugde terwijl ze weten dat het afscheid van Jezus nu definitief is, dat hij niet weer in hun midden zal verschijnen zoals een aantal keer na zijn opstanding.
Dat ze nu zonder hem verder moeten.
Na de dood van Jezus aan het kruis treuren zijn leerlingen.
Na Pasen, na het zien van het lege graf en zelfs ook als Jezus in hun midden verschijnt, zijn ze in verwarring, sprakeloos, verbijsterd en zelfs angstig.
Dus je zou verwachten dat ze nu, nu Jezus opnieuw uit hun midden verdwijnt, het nu echt afscheid betekent, dat de leerlingen nu helemaal terneergeslagen zijn.
Maar hun vreugde is groot, vertelt Lucas.
Wat is dat dan, die grote vreugde en kan die vreugde ook ons dragen en inspireren voor ons leven nu, in deze tijd en wereld?
Ik las ergens:
De grote vreugde die Lucas hier noemt maakt het verhaal van het evangelie van Lucas rond:
Het is dezelfde ‘grote vreugde’ die de engel benoemt in Lucas 2 bij de aankondiging van de geboorte van Jezus aan de herders in het veld:
‘ik kom jullie nieuws brengen dat grote vreugde betekent voor heel het volk’.
Ook toen in een donkere wereld van onderdrukking.
Toch: ‘grote vreugde’ over het heil, het goede nieuws van God voor de wereld, voor mensen.
Zichtbaar en tastbaar aanwezig in Jezus die het heeft geleefd en gedeeld met mensen.
De ‘grote vreugde’ die Lucas hier opnieuw noemt, bij Jezus’ hemelvaart,
laat zien dat de leerlingen beseffen dat die weg van Gods heil voor de wereld niet afgelopen is nu Jezus uit hun midden verdwijnt, maar juist dóorgaat.
Vlak vóor onze lezing wordt verteld hoe Jezus de leerlingen ontvankelijk maakt en hen de Schriften leert begrijpen.
De leerlingen gaan begrijpen wat er beschreven staat:
De weg van Gods heil door de geschiedenis,
de betekenis van de weg van Jezus daarin.
En daarmee gaan ze ook de toekomst anders zien.
De toekomst is niet meer leeg, zonder Jezus.
De weg van Gods heil gaat door.
Het werk van Jezus, zijn leven gaat verder en wordt nu in hun handen gelegd.
‘jullie zullen hiervan getuigenis afleggen’
‘jullie zullen met de kracht uit de hemel worden bekleed’.
De verbondenheid met Jezus is blijvend in zijn kracht die nu in hen zal doorwerken.
Om het heil van Gods Koninkrijk verder te dragen.
Dat is de grote vreugde van de leerlingen.
Als je van iemand afscheid moet nemen, kan dat afscheid, hoe moeilijk ook, verlicht worden door het besef van wat je van diegene hebt ontvangen.
Wat je wordt nagelaten.
En dan niet vooral materieel, maar de goede herinneringen, de liefde die je deelde, wat je van hem of haar geleerd hebt, de verbondenheid die blijft.
Je zou kunnen zeggen: dat je iets van de geest, de levenskracht van je dierbare ontvangt, die daarmee in jou voortleeft.
Zoals Jezus de Heilige Geest belooft aan zijn leerlingen,
en zoals Elisa zelfs vraagt aan Elia: ‘laat mij dubbel delen in uw geest’.
Zo te kunnen zien wat je hebt ontvangen en voortaan met je mee mag dragen,
kan helpen om afscheid te kunnen nemen en, ondanks het gemis, met vertrouwen verder te gaan met je leven.
Voor de leerlingen is dat het geloofsvertrouwen dat de weg van Gods heil verder zal gaan.
Een weg waarop zij als getuigen mogen werken aan Gods toekomst.
Zo kunnen we ook de lange tocht van Elia en Elisa samen zien.
Een afscheidsreis waarbij Elia vraagt wat hij voor Elisa kan doen, wat hij hem nog kan geven.
Elisa vraagt dan te mogen delen in de geest van Elia.
De geest van Elia dat is zijn inspiratie en moed om Gods Woord te spreken,
om op te komen voor recht en gerechtigheid, om de waarheid te blijven spreken ook als de koning hem bedreigt.
Na het opnemen van Elia naar de hemel vindt Elisa de mantel van Elia als teken van het geloof en de geestkracht van Elia en van de opdracht om zijn werk voort te zetten.
Daarin blijft Elisa met Elia verbonden en kan hij zijn weg als profeet gaan.
En het werk van Elia voortzetten.
Vanaf Jezus’ hemelvaart en na Pinksteren zal het evangelie, de goede boodschap, de wereld in gaan.
Maar dat waait niet als vanzelf door de wereld.
Het waaien van de heilige Geest stroomt in en door de leerlingen, dat is Pinksteren.
Het wordt de leerlingen, ons in handen gelegd, om het verder te brengen en te leven.
Het heil van God, zoals wij in Jezus hebben leren kennen en ontvangen, gaat door,
dat mag ons vertrouwen geven voor ons leven hier en nu.
En het wordt ons in handen gelegd, om het verder te dragen.
Dat is de vreugdevolle boodschap van het evangelie van Hemelvaart.
Op de maandelijkse catechese bij Philadelphia, de locatie voor mensen met een verstandelijke beperking in Ypenburg,
hebben we ook over Hemelvaart gesproken en over wat Hemelvaart betekent.
En één van hen zei het in een paar eenvoudige woorden prachtig,
dat Hemelvaart betekent: ‘Ga zo door’.
In drie woorden de boodschap van Hemelvaart prachtig en treffend gezegd:
‘Ga zo door’, op de weg van Gods heil, heelheid, de weg waarop Jezus ons is voorgegaan.
‘Ga zo door’,
op jouw misschien maar kleine plek in de wereld, doen zoals Jezus ons heeft voorgedaan.
Tot de vreugde van het evangelie, van heil, heelheid en vrede, voor alle mensen werkelijkheid zal zijn.
Evangelielezing: Lucas 24: 49-53,
De afgelopen week heb ik in verschillende bijeenkomsten, vergaderingen gevraagd wat Hemelvaart voor ons betekent.
En er klonken verschillende antwoorden.
Dat Jezus verhoogd wordt, tot koningschap, voortaan als koning regeert, zittend aan de rechterhand van God, zoals de geloofsbelijdenis dat bezingt.
Of, een andere gedachte: dat Jezus juist als een priester zijn leerlingen zegent.
En, nog een mooie gedachte, dat Jezus, zijn boodschap, vanaf zijn hemelvaart, universeel, wereldwijd beschikbaar is.
Niet alleen meer voor zijn leerlingen en volgelingen, voor de mensen in Israël,
maar wereldwijd, voor alle mensen.
Allemaal mooie gedachten.
Maar de afgelopen dagen drong zich bij mij ook vooral de vraag op:
wat is de betekenis van Hemelvaart in ons leven nu, in de tijd, de situatie in de wereld van vandaag de dag?
Hoe kunnen we er nu, in de onrustige tijd waarin wij leven, er troost, bemoediging, inspiratie in vinden?
Om staande, en gaande, en hoopvol te blijven, te midden van alles wat vanuit de wereld in media en nieuwsberichten op ons af komt.
Jezus die afscheid neemt van zijn leerlingen, van hen weggaat en wordt opgenomen in de hemel.
De leerlingen, die volgens de vertelling van Handelingen 1, naar de hemel blijven staren.
Alleen achterblijven, verlaten.
Of, met de naam van komende zondag ‘Wezenzondag’: verweesd,
al is dat naar de woorden van Jezus ‘ik zal jullie níet als wezen achterlaten’.
Verweesd, alleen.
Een gevoel dat herkenbaar kan zijn, juist in deze tijd.
Voelen wij ons niet ook vaak ‘verweesd’ in de wereld van vandaag de dag?
Aan ons lot, of eigenlijk nog meer: aan de grillen van de huidige machthebbers en wereldleiders overgelaten.
Dat je als het ware ook naar de hemel staart: waar is God?
Natuurlijk: het hemelvaartverhaal vertelt prachtige dingen:
Jezus’ koningschap en belofte van Gods koninkrijk.
Jezus die zegenend van de leerlingen weggaat.
En de komst van de heilige Geest belooft, zoals we volgende week met Pinksteren vieren.
Maar kunnen we daaruit en daarin, voor nú, voor ons leven nú,
de ‘grote vreugde’ voelen zoals Lucas vertelt van de leerlingen als ze teruggaan naar Jeruzalem.
Vreugde, niet alleen voor later, de toekomst van Gods Koninkrijk, of voor het leven na dit leven.
Maar voor ons leven nú van iedere dag, met al die grote problemen en conflicten die er in de wereld zijn.
Met de mensonterende tafrelen van vernietigingen, de beelden van wanhopig, hongerende kinderen, die we dagelijks kunnen zien – als we tenminste nog willen en durven kijken.
En misschien zijn er in je eigen, persoonlijke leven zorgen, verdriet, pijnlijke breuken of conflict.
Kunnen we dan toch óok die ‘grote vreugde’ voelen en daaruit leven, zoals verteld wordt van de leerlingen na het afscheid van Jezus.
En: Wat is dan ‘die grote vreugde’?
Vreugde terwijl ze weten dat het afscheid van Jezus nu definitief is, dat hij niet weer in hun midden zal verschijnen zoals een aantal keer na zijn opstanding.
Dat ze nu zonder hem verder moeten.
Na de dood van Jezus aan het kruis treuren zijn leerlingen.
Na Pasen, na het zien van het lege graf en zelfs ook als Jezus in hun midden verschijnt, zijn ze in verwarring, sprakeloos, verbijsterd en zelfs angstig.
Dus je zou verwachten dat ze nu, nu Jezus opnieuw uit hun midden verdwijnt, het nu echt afscheid betekent, dat de leerlingen nu helemaal terneergeslagen zijn.
Maar hun vreugde is groot, vertelt Lucas.
Wat is dat dan, die grote vreugde en kan die vreugde ook ons dragen en inspireren voor ons leven nu, in deze tijd en wereld?
Ik las ergens:
De grote vreugde die Lucas hier noemt maakt het verhaal van het evangelie van Lucas rond:
Het is dezelfde ‘grote vreugde’ die de engel benoemt in Lucas 2 bij de aankondiging van de geboorte van Jezus aan de herders in het veld:
‘ik kom jullie nieuws brengen dat grote vreugde betekent voor heel het volk’.
Ook toen in een donkere wereld van onderdrukking.
Toch: ‘grote vreugde’ over het heil, het goede nieuws van God voor de wereld, voor mensen.
Zichtbaar en tastbaar aanwezig in Jezus die het heeft geleefd en gedeeld met mensen.
De ‘grote vreugde’ die Lucas hier opnieuw noemt, bij Jezus’ hemelvaart,
laat zien dat de leerlingen beseffen dat die weg van Gods heil voor de wereld niet afgelopen is nu Jezus uit hun midden verdwijnt, maar juist dóorgaat.
Vlak vóor onze lezing wordt verteld hoe Jezus de leerlingen ontvankelijk maakt en hen de Schriften leert begrijpen.
De leerlingen gaan begrijpen wat er beschreven staat:
De weg van Gods heil door de geschiedenis,
de betekenis van de weg van Jezus daarin.
En daarmee gaan ze ook de toekomst anders zien.
De toekomst is niet meer leeg, zonder Jezus.
De weg van Gods heil gaat door.
Het werk van Jezus, zijn leven gaat verder en wordt nu in hun handen gelegd.
‘jullie zullen hiervan getuigenis afleggen’
‘jullie zullen met de kracht uit de hemel worden bekleed’.
De verbondenheid met Jezus is blijvend in zijn kracht die nu in hen zal doorwerken.
Om het heil van Gods Koninkrijk verder te dragen.
Dat is de grote vreugde van de leerlingen.
Als je van iemand afscheid moet nemen, kan dat afscheid, hoe moeilijk ook, verlicht worden door het besef van wat je van diegene hebt ontvangen.
Wat je wordt nagelaten.
En dan niet vooral materieel, maar de goede herinneringen, de liefde die je deelde, wat je van hem of haar geleerd hebt, de verbondenheid die blijft.
Je zou kunnen zeggen: dat je iets van de geest, de levenskracht van je dierbare ontvangt, die daarmee in jou voortleeft.
Zoals Jezus de Heilige Geest belooft aan zijn leerlingen,
en zoals Elisa zelfs vraagt aan Elia: ‘laat mij dubbel delen in uw geest’.
Zo te kunnen zien wat je hebt ontvangen en voortaan met je mee mag dragen,
kan helpen om afscheid te kunnen nemen en, ondanks het gemis, met vertrouwen verder te gaan met je leven.
Voor de leerlingen is dat het geloofsvertrouwen dat de weg van Gods heil verder zal gaan.
Een weg waarop zij als getuigen mogen werken aan Gods toekomst.
Zo kunnen we ook de lange tocht van Elia en Elisa samen zien.
Een afscheidsreis waarbij Elia vraagt wat hij voor Elisa kan doen, wat hij hem nog kan geven.
Elisa vraagt dan te mogen delen in de geest van Elia.
De geest van Elia dat is zijn inspiratie en moed om Gods Woord te spreken,
om op te komen voor recht en gerechtigheid, om de waarheid te blijven spreken ook als de koning hem bedreigt.
Na het opnemen van Elia naar de hemel vindt Elisa de mantel van Elia als teken van het geloof en de geestkracht van Elia en van de opdracht om zijn werk voort te zetten.
Daarin blijft Elisa met Elia verbonden en kan hij zijn weg als profeet gaan.
En het werk van Elia voortzetten.
Vanaf Jezus’ hemelvaart en na Pinksteren zal het evangelie, de goede boodschap, de wereld in gaan.
Maar dat waait niet als vanzelf door de wereld.
Het waaien van de heilige Geest stroomt in en door de leerlingen, dat is Pinksteren.
Het wordt de leerlingen, ons in handen gelegd, om het verder te brengen en te leven.
Het heil van God, zoals wij in Jezus hebben leren kennen en ontvangen, gaat door,
dat mag ons vertrouwen geven voor ons leven hier en nu.
En het wordt ons in handen gelegd, om het verder te dragen.
Dat is de vreugdevolle boodschap van het evangelie van Hemelvaart.
Op de maandelijkse catechese bij Philadelphia, de locatie voor mensen met een verstandelijke beperking in Ypenburg,
hebben we ook over Hemelvaart gesproken en over wat Hemelvaart betekent.
En één van hen zei het in een paar eenvoudige woorden prachtig,
dat Hemelvaart betekent: ‘Ga zo door’.
In drie woorden de boodschap van Hemelvaart prachtig en treffend gezegd:
‘Ga zo door’, op de weg van Gods heil, heelheid, de weg waarop Jezus ons is voorgegaan.
‘Ga zo door’,
op jouw misschien maar kleine plek in de wereld, doen zoals Jezus ons heeft voorgedaan.
Tot de vreugde van het evangelie, van heil, heelheid en vrede, voor alle mensen werkelijkheid zal zijn.
